W tym najbardziej apolitycznym blogu w Salonie24 (od polityki mam tu inny) pojawiają się klasyczne dzieła muzyki różnej i różniastej, ze szczególnym uwzględnieniem dzieł wielkich. Niekiedy w niestandardowych wykonaniach (jak w notce "Słońce zachodzi").
Teraz też wykonanie niezbyt standardowe - tytułowe dzieło z użyciem sopranu trzyoktawowego (Tarja Turunen z Finlandii w towarzystwie Białych Szczurów z Argentyny). Waham się, czy nie napisać zgodnie z prawdą, że wokalnie miażdżąco lepsze od oryginału. Ale miłośnicy Iana Gillana mogliby się obrazić. Niecierpliwym polecam włączenie w minucie 8, sekund 40 (poprawione), albo chociaż w 1:13.
Ta sama dziewczyna śpiewa też tutaj: http://www.youtube.com/watch?v=levozYg1IDA
A Inne niestandardowe wykonanie (śpiewają kobiety, ale na gitarze gra współautor):
I inne "babskie" wykonanie A teraz należy się i oryginał zagrany w kultowym składzie - jednak w dość nietypowych okolicznościach. To znaczy publiczność starannie dobrana (młode matki z dziećmi), usadzona w ciekawych (żeby nie rzec: szokujących) warunkach, bo w klasycznym, niedużym studiu telewizyjnym. Przez grzeczność nie umieszczam notki w "Saloniku Kameralnym"...
Szczerze powiem, że wolę parę innych dzieł tej komandy, ale... specjalna dedykacja dla Kuby Odtruwacza, który stwierdził, że właśnie to dzieło jest wielkie - największe. A tytuł notki pochodzi z winylowej płyty, którą mam :)
Moje poprzednie notki (na niebiesko to linki):
Słońce zachodzi ● EZ Rider (Żelazowy Motyl) ● Płacz pod latarnią ● Król nadejdzie ● Czerwony deszcz ● Focus, Hocus Pocus, Holendrzy najlepsi ● Abacab in the air tonight ● Gates of Delirium (Soon) ● C'est la vie ● Children of Sanchez ● Crimson Jazz ● notka kabaretowa Stringi Panny Wodzianny ● notka programowa: Bang Bang
